บทที่ 4 คุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง
หนังสือสัญญาหย่าฉบับนี้ไม่ใช่ฉบับที่เขาร่างขึ้นมาจริงๆ ด้วย เขาจำได้ว่าทิ้งเงินไว้ให้แอนน์มากพอที่จะให้เธอสุขสบายไปตลอดชีวิต
มีเสียงคนตะโกนขึ้นมาว่า "แอนน์จะไปตัวเปล่าเลยเหรอ? รถ บ้าน หุ้น เธอไม่เอาสักอย่าง? แถมยังยอมคืนค่ารักษาพยาบาลตลอดสองปีอีก? จริงหรือหลอกเนี่ย? หรือจะเป็นแผนถอยเพื่อรุก?"
"ดูท่าจะเป็นมารยาหญิงมากกว่า เผลอๆ ไม่กี่วันเธอก็กลับมาตามตื๊อพี่คิณณ์อีกแน่!"
เมื่อก่อนคิณณ์ณภัทรเคยคิดว่า เพราะมีแอนน์อยู่ นันท์ถึงไม่ยอมรับรักเขาจริงๆ สักที ทุกวันเขาเฝ้าคิดแต่จะตัดขาดกับแอนน์ให้สิ้นซาก ทะเบียนสมรสใบเดียวก็เหมือนโซ่ตรวนที่ล่ามเขาไว้ และแอนน์ก็คือมารหัวใจที่ขวางทางความสุขของเขา
แต่ทว่า ณ เวลานี้ คิณณ์ณภัทรมองดูหนังสือสัญญาหย่าในมือ กลับพบว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกดีใจอย่างที่คิด
จังหวะนั้นเอง นันท์นพินก็โทรเข้ามา คิณณ์ณภัทรเหลือบมองหน้าจอแล้วยิ้มกว้างทันที เขารับสายพลางผลักประตูออกไป "น้องนันท์!"
นันท์นพินยืนอยู่ที่โถงทางเดิน เห็นแอนน์พอดี เธอเดินเข้าไปทักทายอย่างเปิดเผย "พี่แอนน์คะ เรื่องวางยาวันนั้นรู้ความจริงหรือยังคะ? พี่ควรแจ้งความนะ"
แอนน์ยิ้มให้เธอ "ขอบคุณนะที่ยอมเชื่อพี่ พี่แจ้งความแล้วล่ะ คุณนันท์... ขอให้คุณกับคิณณ์ณภัทรครองรักกันถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะ"
คิณณ์ณภัทรไม่เชื่อเธอ แต่นันท์นพินกลับเชื่อ ไม่ว่าคำพูดนั้นจะออกมาจากใจจริงหรือไม่ก็ตาม
นันท์นพินถามด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย "พี่คิณณ์ความจำกลับมาหรือยังคะ?"
แอนน์ส่ายหน้า "พี่ไม่รู้ พี่ให้หนังสือสัญญาหย่ากับเขาไปแล้ว พี่ตัดสินใจจะปล่อยมือแล้วค่ะ"
นันท์นพินยังไม่ทันได้ตอบอะไร คิณณ์ณภัทรก็โผล่มาแล้วดึงตัวนันท์นพินเข้าไปหาทันที
คิณณ์ณภัทรไม่อยากให้ทั้งสองคนเจอกัน เขากลัวแอนน์จะพูดเรื่องวางยาแล้วปีนขึ้นเตียงให้นันท์นพินฟัง
เขาโอบไหล่นันท์นพินแล้วพาเดินไปทางห้องส่วนตัว "น้องนันท์ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ!"
แต่นันท์นพินกลับถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวแล้วยิ้ม "พี่คิณณ์คะ นันท์มีธุระคงอยู่ฉลองด้วยไม่ได้ สุขสันต์วันเกิดนะคะ!"
คิณณ์ณภัทรรีบเข้าไปจับข้อมือนันท์นพินไว้อย่างเบามือ ขมวดคิ้วอ้อนวอนเสียงอ่อน "น้องนันท์ ไม่ว่าธุระจะสำคัญแค่ไหน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปไม่ได้เหรอ? วันนี้วันเกิดพี่นะ อยู่เป็นเพื่อนพี่หน่อยนะครับ?"
ทำท่าทางราวกับน้อยอกน้อยใจเสียเต็มประดา
แอนน์เห็นว่าไม่มีธุระอะไรของเธอแล้ว จึงหันหลังเตรียมจะเดินจากไป
นันท์นพินมองเธอแวบหนึ่ง แล้วหันกลับมาพูดกับคิณณ์ณภัทร "ขอโทษนะคะพี่คิณณ์ นันท์มีธุระจริงๆ นันท์ยังยืนยันคำเดิมนะ รอให้พี่ความจำกลับมาก่อน ถ้าถึงตอนนั้นพี่ยังชอบนันท์เหมือนวันนี้ นันท์จะคบกับพี่แน่นอนค่ะ! นันท์ไม่อยากให้พี่มาเสียใจทีหลัง แล้วมาโทษนันท์"
พอคิณณ์ณภัทรได้ยิน อารมณ์โกรธก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที เขาขมวดคิ้วถาม "แอนน์เป่าหูอะไรน้องนันท์?"
เส้นเลือดที่ขมับของคิณณ์ณภัทรปูดโปนขึ้นมา ยังไม่ทันที่นันท์นพินจะได้พูดอะไร เขาก็พุ่งเข้าไปกระชากแขนแอนน์จนเธอเซถลา
แล้วผลักแอนน์อย่างแรง "แอนน์! เธอพูดบ้าอะไรกับนันท์?! เธอนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ!"
"พี่แอนน์!" นันท์นพินร้องเสียงหลง
แรงผลักของคิณณ์ณภัทรทำให้แอนน์ที่ไม่ได้ทันตั้งตัว ศีรษะกระแทกเข้ากับเสาหินอ่อนหน้าคลับอย่างจัง
แอนน์ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลอาบลงมาจากหน้าผาก
จังหวะนั้นเอง ภาวิตที่เดินตามออกมาเห็นเหตุการณ์พอดี จึงรีบวิ่งเข้ามาประคองแอนน์ไว้
พอภาวิตเห็นเลือดบนหน้าผากของแอนน์ ก็หันไปตะคอกใส่คิณณ์ณภัทร "คิณณ์ณภัทร แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย?"
ภาวิตประคองแอนน์ให้ลุกขึ้นดีๆ แล้วบอกกับเธอว่า "แอนน์ เดี๋ยวผมพาคุณไปโรงพยาบาล!"
